Wiedziałem, że nie były moją odpowiedzialnością, dorosły już, ojciec mógł służyć im pomocą albo Eau, ale oni nie znali Tony’ego, nie tej brzydkiej części, która nie mogła wytrzymać po śmierci Konstantego i która też za dorosłego, nie pozwalała mu spać przez okrutne sny.
Nie miałem zamiaru udawać, że jestem ekspertem w sprawie brata, może Isobelle mogła przyjąć to miano, ale znałem go, lubiłem, nie wiem czy się przyjaźniliśmy, ale chyba mogłem tak założyć. A teraz nie żył i zostawił za sobą córkę z synem. Wiedziałem, że moje dorosłe potomstwo raczej by po mnie nie rozpaczało, ale i tak lepiej leżałoby mi się zdychając, gdybym miał pewność, że ktoś czasem zainteresuje się, jak radzą sobie moje dzieci.
O Wege niepokoiłem się nieco bardziej. Fobos zdawał się przyjaźnić z Prestianem, ale jego siostra, chociaż starała się z nikim nie mieć na pieńku, nie wydawała się być z nikim szczególnie blisko.
- Dzień dobry - przywitała się, a ja uśmiechnąłem się w odpowiedzi. Miałem wrażenie, że przez ten czas w dziczy uśmiechałem się więcej niż przez ostatnie pół roku w sforze. Nieważne, że niemal zawsze były to uśmiechy sztuczne lub wymuszone, działały jak powinny.
- Wega. Co tam u ciebie? - To zabrzmiało… źle, nieprawdziwie, ale już wyszło z mojego pyska.
- Dziś mam wolne - odpowiedziała. Pokiwałem łbem, jakbym doskonale o tym pamiętam. Zostawiałem takie rzeczy Peterowi. Ustalałem plan, kto kiedy wychodzi na zwiad, polowanie bądź pełni wartę, ale od kiedy miałem go za betę, nie zaprzestałem sobie łba pamiętaniem o tym, miał dobry łeb do takich rzeczy, mógł się przydać. Musiałem tylko zawsze widzieć, ile osób aktualnie powinno iść w grupie, nie jakie.
- A tak poza tym? Czy… - W jaki sposób zapytać delikatnie „Wiem, że już sporo czasu minęło, ale jak ci z faktem, że prawie cała twoja najbliższa rodzina jest martwa lub prawdopodobnie martwa?”. - Czy trzymasz się?
- Tak, tak, to zranienie nie było wcale jakieś bardzo poważne - zapewniła mnie, a ja patrzyłem na nią jak głupi.
- Emmm, tak, to dobrze. A co tam robisz? - Czułem, jak dosłownie rośnie wokół nas niezręczność.
- Myślałam, czy nie iść nad jeziorko?
- Jeziorko? - Rzeczywiście, zwiadowcy donosili, że znajdowało się kawałek od nas, ale nie wiedziałem co to zmieniało.
- Chciałam sprawdzić, czy są ryby, może nawet jakieś złowić. Jeżeli byłyby duże, można powiedzieć myśliwym.
- Umiesz łowić? - Które z rodziców mogło ją tego uczyć? Tony nigdy nie był najlepszy we wszelkich polowaniach.
- Uda mi się - powiedziała to z taką pewnością, że nawet jej uwierzyłem.
- Nie chcesz może towarzystwa? - zapytałem. Wega popatrzyła na mnie, przechylając łeb.
- Na pewno masz coś ważnego do zrobienia - powiedziała ostrożnie.
- To nie jest nacisk - zapewniłem. - Możesz powiedzieć mi prosto w pysk, że wolisz pójść sama, uwierz mi, zrozumiem akurat tę potrzebę. - Uśmiechnąłem się do niej.
- Nie, nie o to chodzi. Po prostu myślałam, że masz ważniejsze zajęcia niż łowienie.
Teoretycznie mogła mieć rację . Na pewno było coś do zrobienia, zawsze było, ale sfora szła wolno przez gęsty las, zwiadowcy nie skarżyli się na żadne niebezpieczeństwa w okolicy, Brooklyn nie miała teraz żadnej misji, a w razie czego zostawał jeszcze mój beta.
- Nie zajmie nam to chyba całego dnia. Poinformuję tylko o tym, że znikamy.
Brooklyn popatrzyła na mnie dziwnie, ale nic nie powiedziała, jedynie, bym uważał. Jakbym nie wiedział.
Przedzierając się przez ten cholerny śnieg, zastanawiałem się, jak poruszyć temat Tony’ego i wytłumaczyć, czemu tak długo zajęło mi zebranie się do tego.
(Bratanico?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz